Διερεύνηση των παραγόντων που επηρεάζουν την εφαρμογή των διεθνών συνεταιριστικών αρχών από ελληνικούς αγροτικούς συνεταιρισμούς: Μια ποιοτική αξιολόγηση μέσα από μελέτη περιπτώσεων.

Οι αγροτικοί συνεταιρισμοί, αποτελούν ιστορικά για τους μικρομεσαίους κυρίως αγρότες, το ισχυρό όπλο τους ενάντια στις έντονες πιέσεις που τους ασκούνται από την αγορά. Αποτελούν την απάντησή τους στα προβλήματα χαμηλής κεφαλαιακής επάρκειας που έχουν, στην έλλειψη ολοκληρωμένης πληροφόρησης για τις συνθήκες της αγοράς και τις δυνατότητες ανάπτυξης καθώς και στην αδυναμία πρόσβασης σε νέες τεχνολογίες και σύγχρονες μεθόδους παραγωγής. Η αγροτική παραγωγή στην Ελλάδα καθ΄ όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα στηρίχτηκε στους αγροτικούς συνεταιρισμούς. Μετά τα έντονα εκφυλιστικά φαινόμενα που παρουσίασαν από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 και μετά, καλούνται εκ νέου να επιτελέσουν τον ιστορικό τους ρόλο και χρησιμοποιώντας τη γνώση του παρελθόντος να αποτελέσουν μοχλό ανάπτυξης για τη βιώσιμη αγροτική οικονομία.

Είναι επομένως ενδιαφέρον να μελετηθεί, το κατά πόσο μπορούν οι συνεταιρισμοί, διατηρώντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους και λειτουργώντας σύμφωνα με τις συνεταιριστικές αξίες και στο πλαίσιο των διεθνών συνεταιριστικών αρχών, να αποτελέσουν στις σημερινές συνθήκες αγοράς, βιώσιμο οικονομικό μοντέλο. Στα πλαίσια αυτά, μέσα από την παρούσα εργασία διερευνώνται οι παράγοντες που επηρεάζουν την εφαρμογή των συνεταιριστικών αρχών στη λειτουργία των συνεταιρισμών.

Τα αποτελέσματα εξάγονται μέσα από τη μελέτη τριών περιπτώσεων συνεταιρισμών, με διαφορετικό είδος δραστηριότητας, μοντέλο ανάπτυξης και οικονομικά αποτελέσματα. Από τα συμπεράσματα που εξάγονται αναδεικνύεται ο κυρίαρχος ρόλος των μελών στον τρόπο λειτουργίας των οργανώσεων και στη διατήρηση των συνεταιριστικών χαρακτηριστικών τους. Τα χαρακτηριστικά τους και τα κίνητρα συμμετοχής τους καθορίζουν τον τρόπο και την ένταση δραστηριοποίησής τους. Έχουν δε την ευθύνη των διοικήσεων που επιλέγουν για τη χάραξη και την υλοποίηση των κατάλληλων πολιτικών εξυπηρέτησης των αναγκών τους. Η σταθερή προσήλωση μελών και διοικήσεων στους συνεταιριστικούς στόχους, σε συνδυασμό με κατάλληλες δημόσιες πολιτικές στήριξης και όχι ευεργετικής διάκρισής τους έναντι των υπολοίπων επιχειρηματικών μορφών, αποτελούν την προϋπόθεση οικονομικής βιωσιμότητάς τους με διατήρηση των χαρακτηριστικών τους. Ένας νόμος πλαίσιο δε, που διασφαλίζει την τήρηση των συνεταιριστικών αρχών ενώ ταυτόχρονα δεν ποδηγετεί τους συνεταιρισμούς, είναι αναγκαίος.