Προσεγγίσεις στον κοινωνικό μετασχηματισμό στην Ελλάδα της κρίσης: οπτικές από τον χώρο των κινημάτων και της αριστεράς
Στόχος της παρούσας εργασίας είναι να χαρτογραφηθούν οι προσεγγίσεις εκείνες που αναδύθηκαν ως κυρίαρχες σε σχέση με τον κοινωνικό μετασχηματισμό τα χρόνια της επονομαζόμενης «κρίσης» στην Ελλάδα, μέσα από την οπτική των ανθρώπων που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις ενάντια στη λιτότητα, από τον χώρο των κινημάτων και της αριστεράς.
Από αυτή τη διερεύνηση, η οποία ξεκίνησε από το πλαίσιο της κρίσης στην Ελλάδα, βλέπουμε να αναδύονται, ως τρόποι αντίδρασης και αντιμετώπισης των επιπτώσεων της νεοφιλελεύθερης μεταρρύθμισης, δύο διαφορετικές προσεγγίσεις. Από τη μία αυτή της διεκδίκησης, η οποία αποτυπώνεται σε μορφές όπως η διαμαρτυρία ή ο συνδικαλισμός, από την άλλη αυτή της προεικόνισης, που βρίσκει εφαρμογή στα εγχειρήματα ΚΑΛΟ. Στη συνέχεια, αναζήτήσαμε τα χνάρια των δύο προσεγγίσεων, τόσο ιστορικά όσο και εκτός συνόρων. Μέσα από την επεξεργασία ενός αριθμού συνεντεύξεων, αναζητήσαμε την οπτική των ανθρώπων που δραστηριοποιήθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε αυτό το πλαίσιο, για την κοινωνική αλλαγή και τους τρόπους προσέγγισης της, αλλά και για τη σχέση μεταξύ των δύο τάσεων.
Πιο συγκεκριμένα, είδαμε πως γινεται αντιληπτή η κοινωνική αλλαγή τόσο ως όραμα όσο και ως διαδικασία, και πως υπό το πρίσμα αυτό γίνονται κατανοητές έννοιες όπως η οικονομία, το κράτος και η εργασία. Από τους ανθρώπους τόσο του χώρου της διεκδίκησης όσο και τις προεικόνισης αναγνωρίζεται η αναγκαιότητα και η σημαντικότητα των διεκδικητικών πρακτικών στη διαδικασία της κοινωνικής αλλαγής, ενώ για τις προεικονίστικές πρακτικές εντοπίζεται ως σημαντικό το στοιχείο του πειραματισμού στην αυτοδιαχείριση και ο ρόλος των πρακτικών αυτών κατά τη διάρκεια της κρίσης, αλλά και η μερικότητα τους όσον αφορά την κοινωνική αλλαγή.
Όσον αφορά τη δυνατότητα συνύπαρξης των δύο πρακτικών, οι άνθρωποι που προέρχονται από το χώρο της ΚΑΛΟ αναγνωρίζουν τη συμπληρωματικότητα των δύο προσεγγίσεων. Από τους ανθρώπους από το χώρο της διεκδίκησης, αναγνωρίζεται η αξία των προεικονιστικών πρακτικών ως πειραματισμών και η αποτελεσματικότητα τους στην άμεση κάλυψη κοινωνικών αναγκών
