Οικοκοινότητες και Χωρική Ανάπτυξη Διατροφική & Ενεργειακή Αυτονομία

Οι επιπτώσεις που ακολούθησαν την οικονομική κρίση της τελευταίας δεκαετίας σε κοινωνικό επίπεδο αλλά και η σημαντική οικολογική επιβάρυνση που έχει προκαλέσει ο σύγχρονος ρυθμός παραγωγής, κατανάλωσης και ανάπτυξης, κάνουν την πρόταση της αποανάπτυξης πιο επίκαιρη από ποτέ. Η αποανάπτυξη σε θεωρητικό πλαίσιο αποτελεί ένα εναλλακτικό σχέδιο που προτείνει την αναδόμηση της οικονομίας και τον περιορισμό της κατανάλωσης αλλά και της παραγωγής. Θέτει ως κύριο άξονα τον σεβασμό προς την φύση και τον άνθρωπο και ζητά την αυτοοργάνωση και τη δημοκρατική διακυβέρνηση των κοινωνιών με σεβασμό και συνεργασία.

Οι οικοκοινότητες συνιστούν την πρακτική έκφραση αυτής της πρότασης. Αποτελούν κινηματικά εγχειρήματα που προτείνουν κοινωνική αναδιοργάνωση με σκοπό την επιστροφή στον φυσικό τρόπο ζωής, ενώ θέτουν ως στόχο την ενεργειακή και διατροφική τους αυτονομία. Αφού αρχικά αναφέρονται ορισμένα παραδείγματα οικοκοινοτήτων από όλο τον κόσμο, τα οποία έχουν επιτύχει έως τώρα την ανάπτυξη αλλά και τη βιωσιμότητα τους, στη συνέχεια εξετάζονται παράλληλα με τα παραδείγματα από την Ελλάδα. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να εξεταστούν οι άξονες πάνω στους οποίους οι οικοκοινότητες αναπτύσσονται αλλά και να διερευνηθεί αν και κατά πόσο επιτυγχάνουν τους στόχους τους. Εξετάζεται τέλος ο τρόπος με τον οποίο αλληλεπιδρούν με το ευρύτερο ανθρωπογενές και φυσικό περιβάλλον.